Szkoła Podstawowa im. Stanisława Moniuszki w Bąkowicach


  • Statystyki

    • Odwiedziny: 312844
    • Do końca roku: 81 dni
    • Do wakacji: 259 dni

  • Kalendarium

    Piątek, 2024-10-11

    Imieniny: Aldony, Brunona

Historia

 HISTORIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ

        Tradycje zorganizowanej oświaty szkolnej w Bąkowicach sięgają XVIII wieku, kiedy to powstała tu podstawowa szkoła katolicka, do której uczęszczało 47 uczniów. Była to szkoła o jednej klasie i jednym nauczycielu. W tym samym stuleciu, bo w 1770 roku powstała druga szkoła podstawowa, ale wyznania ewangelickiego. Była to szkoła z liczbą 46 uczniów, też o jednym nauczycielu. Źródła nie określają bliżej budynków, w których mieściły się obie szkoły. Prawdopodobnie szkoła ewangelicka mieściła się w budynku przy kościele (ulica Główna 85), a katolicka w budynku przy ulicy Głównej 61. Być może, iż budynki te dotrwały do 1945 roku.

W 1945 roku do wsi, której nazwa wówczas brzmiała „Bankwitz”, czyli Bąkowice, w grupie emigrantów zza Buga przybył młody (liczący 31 lat), kwalifikowany nauczyciel Leon Zmora. Zaraz po przybyciu, zabrał się do porządkowania budynku szkolnego. Sam pan Zmora pisał o tym tak: „...budynek szkoły zastałem w bardzo kiepskim stanie, bez okien, ławek i niezbędnego sprzętu, a w dodatku zamieszkały przez przypadkowego lokatora, by przenosząc się na upatrzone miejsce rozmeblować do reszty skromne mieszkanie nauczycielskie. Wszędzie nieporządek i brud. Trzeba było zastąpić stróża i gospodarza domu. Trzeba było jak najszybciej przygotować budynek na przyjęcie licznej gromady dzieci, która niecierpliwie czekała na naukę. Trzeba było zabezpieczyć przed „szabrem” budynki szkolne w Goli i w dalszych wioskach.”

3 września 1945 roku pan Leon Zmora rozpoczął pracę w szkole (ul. Główna 61, zdjęcie poniżej) ze 138 uczniami. Do szkoły uczęszczały dzieci z Bąkowic, Grodźca, Goli, Wężowic i Bielic. Ponieważ uczył tylko jeden nauczyciel będący również kierownikiem szkoły, nauka odbywała się na trzy zmiany: rano, po południu i wieczorem. W listopadzie 1945 roku podjęła pracę w klasach młodszych pani Janina Wojaczyńska. Pracowali wspólnie tylko do 1946 roku. Wiosną tego roku Janina Wojaczyńska zmarła. We wrześniu 1946 roku przyszła do pracy w szkole pani Maria Drozdowska, emigrantka zza Buga. Była pedagogiem z dużym stażem pracy i doskonałą nauczycielką, szczególnie w klasach młodszych. Przywiozła ze sobą wiele książek i podręczników. Zginęła tragicznie w 1955 roku.

 

 

Do 1947 roku nauka odbywała się w bardzo trudnych warunkach, ponieważ szkoła posiadała tylko jedną izbę lekcyjną. W roku 1947 szkoła otrzymała jeszcze jeden budynek z dwoma izbami lekcyjnymi i mieszkaniem dla nauczyciela (Główna 85, zdjęcie poniżej). W budynku tym uczyły się klasy I – IV, natomiast w głównym budynku szkolnym mieściły się klasy V – VI.

 

We wrześniu 1949 roku przyszła do szkoły młoda nauczycielka pani Krystyna Rogoża. Pozwoliło to na otwarcie klasy VII. Odchodzącą ze szkoły w sierpniu 1950 roku Krystynę Rogożę zastąpił pan Emil Bielecki. Odszedł on po dwóch latach pracy, a jego miejsce zajęły dwie młode nauczycielki, panie: Maria Bielecka i Jadwiga Kuźmińska.Od września 1953 roku urządzono jeszcze jedną izbę lekcyjną. Znajdowała się ona w budynku przy ulicy Głównej 79.  W wynajętej izbie uczyła się tylko klasa VII. Szkoła posiadała zatem cztery izby lekcyjne, znajdujące się w trzech odległych budynkach, w których uczyło się siedem klas w pięciu oddziałach (klasy łączone). 

N o w y   b u d y n e k 

31 sierpnia 1958 roku została oddana do użytku obecna, jednopiętrowa szkoła, wybudowana z dotacji państwowych. Otwarcia nowej szkoły dokonał ówczesny kurator Okręgu Szkolnego Opolskiego, Teodor Musioł. Szkoła posiadała pięć izb lekcyjnych, pokój nauczycielski, kancelarię, zastępczą salę gimnastyczną, gabinet pomocy naukowych, szatnię, kuchnię, prysznic i dwa mieszkania. Posiadała też bieżącą wodę i centralne ogrzewanie. Sanitariaty były na zewnątrz. Szkoła została całkowicie wyposażona w nowy sprzęt. Budynek szkolny przy kościele (ul. Główna 85) w całości wykorzystano na mieszkania nauczycielskie, natomiast w budynku przy ulicy Głównej 61 z biegiem czasu urządzono zastępczą pracownię techniczną dla chłopców, wyposażając ją w odpowiednie maszyny i urządzenia.

 

          Pierwsi uczniowie „nowej” szkoły. 

18 sierpnia 1972 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Opolskiego w Opolu, aktem Nr KOSO – SO – 5/32/72 nadało szkole imię Stanisława Moniuszki, dając tym wyraz uznania dla sukcesów chóru szkolnego i jego twórcy oraz opiekuna - Pana Leona Zmory.

 

5 maja 1977roku, w rocznicę urodzin patrona, został odsłonięty jego portret autorstwa Pana Leona Zmory. 

Budynek szkolny był wielokrotnie wewnątrz przebudowywany, aby mógł stać się bardziej funkcjonalny. Najpierw z pomieszczenia, gdzie znajdowały się prysznice utworzono dodatkową klasę. Następnie na klasę zamieniono pomieszczenie biblioteczne. Obie te sale były bardzo małe, jednakże spowodowało to, iż dzieci nie musiały się już uczyć na zmiany. Było to szczególnie ważne dla dzieci dochodzących, a od 1975 roku dowożonych do szkoły z ościennych miejscowości. Trzy kolejne remonty – w roku 1990, 1997 i 2013 spowodowały polepszenie warunków lokalowych. Obecnie szkoła posiada 8 sal lekcyjnych, zastępczą salę gimnastyczną, stołówkę, kuchnię, szatnię, pokój nauczycielski, sekretariat, gabinet dyrektora, bibliotekę, toalety (w tym dla osób niepełnosprawnych). Ostatni remont poprawił też wizerunek szkoły od zewnątrz. Nowa elewacja budynku i nowe okna sprawiły, że wygląda on bardzo okazale. Wszystkie klasy posiadają nowe krzesła, stoliki i meble.