Szkoła Podstawowa im. Stanisława Moniuszki w Bąkowicach

 HISTORIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ

        Tradycje zorganizowanej oświaty szkolnej w Bąkowicach sięgają XVIII wieku, kiedy to powstała tu podstawowa szkoła katolicka, do której uczęszczało 47 uczniów. Była to szkoła o jednej klasie i jednym nauczycielu. W tym samym stuleciu, bo w 1770 roku powstała druga szkoła podstawowa, ale wyznania ewangelickiego. Była to szkoła z liczbą 46 uczniów, też o jednym nauczycielu. Źródła nie określają bliżej budynków, w których mieściły się obie szkoły. Prawdopodobnie szkoła ewangelicka mieściła się w budynku przy kościele (ulica Główna 85), a katolicka w budynku przy ulicy Głównej 61. Być może, iż budynki te dotrwały do 1945 roku.

W 1945 roku do wsi, której nazwa wówczas brzmiała „Bankwitz”, czyli Bąkowice, w grupie emigrantów zza Buga przybył młody (liczący 31 lat), kwalifikowany nauczyciel Leon Zmora. Zaraz po przybyciu, zabrał się do porządkowania budynku szkolnego. Sam pan Zmora pisał o tym tak: „...budynek szkoły zastałem w bardzo kiepskim stanie, bez okien, ławek i niezbędnego sprzętu, a w dodatku zamieszkały przez przypadkowego lokatora, by przenosząc się na upatrzone miejsce rozmeblować do reszty skromne mieszkanie nauczycielskie. Wszędzie nieporządek i brud. Trzeba było zastąpić stróża i gospodarza domu. Trzeba było jak najszybciej przygotować budynek na przyjęcie licznej gromady dzieci, która niecierpliwie czekała na naukę. Trzeba było zabezpieczyć przed „szabrem” budynki szkolne w Goli i w dalszych wioskach.”

3 września 1945 roku pan Leon Zmora rozpoczął pracę w szkole (ul. Główna 61, zdjęcie poniżej) ze 138 uczniami. Do szkoły uczęszczały dzieci z Bąkowic, Grodźca, Goli, Wężowic i Bielic. Ponieważ uczył tylko jeden nauczyciel będący również kierownikiem szkoły, nauka odbywała się na trzy zmiany: rano, po południu i wieczorem. W listopadzie 1945 roku podjęła pracę w klasach młodszych pani Janina Wojaczyńska. Pracowali wspólnie tylko do 1946 roku. Wiosną tego roku Janina Wojaczyńska zmarła. We wrześniu 1946 roku przyszła do pracy w szkole pani Maria Drozdowska, emigrantka zza Buga. Była pedagogiem z dużym stażem pracy i doskonałą nauczycielką, szczególnie w klasach młodszych. Przywiozła ze sobą wiele książek i podręczników. Zginęła tragicznie w 1955 roku.

Do 1947 roku nauka odbywała się w bardzo trudnych warunkach, ponieważ szkoła posiadała tylko jedną izbę lekcyjną. W roku 1947 szkoła otrzymała jeszcze jeden budynek z dwoma izbami lekcyjnymi i mieszkaniem dla nauczyciela (Główna 85, zdjęcie poniżej). W budynku tym uczyły się klasy I – IV, natomiast w głównym budynku szkolnym mieściły się klasy V – VI.

We wrześniu 1949 roku przyszła do szkoły młoda nauczycielka pani Krystyna Rogoża. Pozwoliło to na otwarcie klasy VII. Odchodzącą ze szkoły w sierpniu 1950 roku Krystynę Rogożę zastąpił pan Emil Bielecki. Odszedł on po dwóch latach pracy, a jego miejsce zajęły dwie młode nauczycielki, panie: Maria Bielecka i Jadwiga Kuźmińska.Od września 1953 roku urządzono jeszcze jedną izbę lekcyjną. Znajdowała się ona w budynku przy ulicy Głównej 79.  W wynajętej izbie uczyła się tylko klasa VII. Szkoła posiadała zatem cztery izby lekcyjne, znajdujące się w trzech odległych budynkach, w których uczyło się siedem klas w pięciu oddziałach (klasy łączone). 

N o w y   b u d y n e k 

31 sierpnia 1958 roku została oddana do użytku obecna, jednopiętrowa szkoła, wybudowana z dotacji państwowych. Otwarcia nowej szkoły dokonał ówczesny kurator Okręgu Szkolnego Opolskiego, Teodor Musioł. Szkoła posiadała pięć izb lekcyjnych, pokój nauczycielski, kancelarię, zastępczą salę gimnastyczną, gabinet pomocy naukowych, szatnię, kuchnię, prysznic i dwa mieszkania. Posiadała też bieżącą wodę i centralne ogrzewanie. Sanitariaty były na zewnątrz. Szkoła została całkowicie wyposażona w nowy sprzęt. Budynek szkolny przy kościele (ul. Główna 85) w całości wykorzystano na mieszkania nauczycielskie, natomiast w budynku przy ulicy Głównej 61 z biegiem czasu urządzono zastępczą pracownię techniczną dla chłopców, wyposażając ją w odpowiednie maszyny i urządzenia.

          Pierwsi uczniowie „nowej” szkoły. 

18 sierpnia 1972 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Opolskiego w Opolu, aktem Nr KOSO – SO – 5/32/72 nadało szkole imię Stanisława Moniuszki, dając tym wyraz uznania dla sukcesów chóru szkolnego i jego twórcy oraz opiekuna - Pana Leona Zmory.

5 maja 1977roku, w rocznicę urodzin patrona, został odsłonięty jego portret autorstwa Pana Leona Zmory.